سی ان ان) اقامت شش ماهه در ایستگاه فضایی بین المللی می تواند دردی برای کمترین فضانوردان باشد. براساس یک مطالعه جدید ، اگرچه ممکن است آنها به طور موقت تا 2 اینچ قد داشته باشند ، اما این اثر با ضعف عضلات پشتیبان ستون فقرات همراه است.
فضانوردان از اواخر دهه 1980 ، زمانی که ماموریت های فضایی طولانی تر شدند ، از کمردرد گزارش می کنند. اطلاعات پزشکی پرواز آنها نشان می دهد که بیش از نیمی از فضانوردان آمریکایی از درد کمر بخصوص در ناحیه کمر خود گزارش کرده اند. حداکثر 28 درصد نشان داد که این درد متوسط تا شدید است و گاهی طول مدت ماموریت آنها طول می کشد.
هنگام بازگشت به گرانش زمین ، همه چیز بهبود نمی یابد. در سال اول پس از مأموریت ، فضانوردان 4/4 برابر بیشتر از دیسک فتق رنج می برند.
دکتر داگلاس چانگ ، اولین نویسنده مطالعه جدید و استادیار جراحی ارتوپدی و رئیس پزشکی طب فیزیکی و خدمات توانبخشی در دانشگاه کالیفرنیا سان گفت: "این یک نوع مشکل در حال انجام است که از اهمیت قابل توجهی برخوردار بوده و باعث نگرانی می شود." دیگو سلامتی. "بنابراین این مطالعه اولین کسی است که آن را فقط از یک توصیف اپیدمیولوژیک گرفته و به مکانیسم های ممکن برای آنچه که با پشت فضانوردان پیش می رود ، نگاه می کند."
مثل حضور در بدن بازیگران
توجه زیادی به دیسک های بین مهره ای شده است ، کمک فنرهای اسفنجی که بین مهره های ما قرار دارند ، به عنوان مقصر مشکلات پشتی که فضانوردان با آن روبرو هستند. اما مطالعه جدید خلاف این تفکر است. در این تحقیق ، که توسط ناسا تأمین مالی شده است ، تیم چانگ کمی مشاهده کرد و هیچ تغییری در دیسک ها ، قد و تورم آنها مشاهده نشد.
چانگ گفت ، آنچه آنها در شش فضانورد مشاهده کردند که چهار تا هفت ماه در ISS گذراند ، تخریب و آتروفی شدن عضله پشتیبان در ستون فقرات کمر (پایین) ستون فقرات بود. این عضلات همانهایی هستند که به ما کمک می کنند در حالت ایستاده ، قدم بزنیم و اندامهای فوقانی خود را در محیطی مانند زمین نگه داریم ، ضمن اینکه از دیسک و رباط ها در برابر فشار یا آسیب محافظت می کنیم.
در ریز ریز بودن ، پیچش به طول می انجامد ، به احتمال زیاد به دلیل تخلیه ستون فقرات ، که در آن انحنای ستون فقرات شکوفا می شود. چانگ گفت ، فضانوردان همچنین از تون عضلانی در قسمت تحتانی کمر خود استفاده نمی کنند ، زیرا خم نمی شوند و یا از کمر خود برای حرکت مانند زمین استفاده نمی کنند. اینجاست که درد و سفت شدن اتفاق می افتد ، دقیقاً مثل اینکه فضانوردان به مدت شش ماه در بدن بازیگران بودند.
اسکن های MRI قبل و بعد از ماموریت ها نشان داد که فضانوردان هنگام پرواز ، 19 درصد کاهش در این عضلات را تجربه کردند. چانگ توضیح داد: "حتی پس از شش هفته آموزش و بازآفرینی در اینجا یک زمین ، آنها فقط در حدود 68٪ از تلفات خود را بازیابی می کنند."
چانگ و تیمش این موضوع را برای مأموریت های بلندمدت تحت کنترل در نظر می گیرند ، به خصوص هنگام سفر به مریخ که فقط برای رسیدن به سیاره سرخ ممکن است هشت یا نه ماه طول بکشد. این سفر ، و زمان احتمالی فضانوردان در گرانش مریخ - 38٪ از گرانش سطح روی زمین - پتانسیل آتروفی عضلانی و جوش زدایی را ایجاد می کند.
تحقیقات آینده این تیم همچنین به موارد گزارش شده در گردن می پردازد ، جایی که می تواند حتی بیشتر از موارد آتروفی عضلات و دوره بهبودی کندتر اتفاق بیفتد. آنها همچنین امیدوارند که با دانشگاه دیگری در زمینه سونوگرافی های مادون قرمز از ستون فقرات شریک شوند ، تا ببینند که در هنگام حضور در ایستگاه فضایی چه اتفاقی برای فضانوردان می افتد.
یوگا در فضا؟
از آنجا كه هيچ كس از درد كمر و ضعف عضلاني خوشش نمي آيد ، چانگ اقدامات متقابلي را توصيه كرد كه بايد به فضانوردان تمرين كننده دو تا سه ساعته هر روز در ايستگاه فضايي اضافه شوند. اگرچه دستگاههای ورزشی آنها روی طیف وسیعی از موضوعات از جمله سلامت قلب و عروق و اسکلت تمرکز دارند ، اما این تیم معتقد است که مسافران فضایی نیز باید یک برنامه تقویت کننده هسته را با محوریت ستون فقرات درج کنند.
چانگ علاوه بر موقعیت "جنین توک" ، فضانوردان از ریزگردها برای کشش کمر یا کاهش درد کمر استفاده می کنند ، چانگ یوگا را پیشنهاد کرد. اما او می داند که راحت تر از انجام گفته می شود.
"بسیاری از یوگا به اثر جاذبه بستگی دارد ، مانند سگ رو به پایین ، جایی که کشش از طریق همسترینگ ، عضلات گوساله ، پشت گردن و شانه ها به دلیل گرانش امکان پذیر است. ""
ماشینهای موجود در ایستگاه فضایی نیز باید با توجه به وزن ، اندازه و حتی واژگونی که در ایستگاه ایجاد می کنند ، طراحی شوند.
اسکات پارازینسکی که هفت بار در فضا قدم گذاشته بود ، در سال 2007 در ساخت ایستگاه فضایی کمک کرد.
چانگ و سایر محققان با یک تیم واقعیت مجازی در مورد برنامه های مختلف تمرینی که باعث می شود فضانوردان بتوانند از دوستان ، خانواده یا حتی پیروان توییتر دعوت کنند تا در یک تمرین مجازی به آنها بپیوندند ، مغزهای مختلفی ایجاد کردند و این باعث می شود تکرار روزانه تمرینات آنها سرگرم کننده و رقابتی تر شود.
یکی از هم تیمی های چانگ این درد را شخصاً احساس کرده است. دکتر اسکات پارازینسکی تنها فضانوردی است که به قله کوه اورست می رسد. وی پس از بازگشت از ISS به زمین ، دیسک فتق را تجربه کرد. کمتر از یک سال بعد ، هنگامی که اولین بار برای صعود به اورست تلاش کرد ، مجبور شد از آنجا هوایی بگیرد. وی پس از یک روند توان بخشی ، سرانجام این اجلاس را تشکیل داد. اکنون ، او با فضانوردان فعلی در مورد راههایی که می توانند در مطالعات مربوط به سلامتی آنها در ریزگردانی نقش داشته باشند صحبت می کند.
به مکالمه بپیوندید آخرین اخبار را مشاهده کنید و نظرات خود را با CNN Health در Facebook و Twitter به اشتراک بگذارید.
چانگ گفت ، نگه داشتن فضانوردان سالم و مناسب حداقل کاری است که می توانند انجام دهند.
وی گفت: "وقتی خدمه برمی گردند ، از یک طرف ایستگاه فضایی می گویند ، این سیاره آبی زیبا را می بینند." وی گفت: "هر آنچه را برای آنها عزیز نگه می دارد در این سیاره شکننده و کوچک است. آنها پنجره دیگر را نگاه می کنند و می بینند بی نهایت در سیاهی کشیده شده است ، و آنها با احساس دیگری از خود و جایگاه خود در جهان برمی گردند.
"همه آنها متعهد هستند که دانش فضایی را ارتقا بخشند و به هر شکلی که می توانند برای خدمه بعدی گام بردارند."