شهری که من در آن زندگی می کنم ، ملبورن ، استرالیا ، به تازگی دومين بار قفل شهري را در "محل اقامت در خانه" تصویب کرد. فشار ذهنی تکرار تجربه زندگی در چنین شرایطی می تواند دشوار باشد. بنابراین من دعا کرده ام تا با وجود اوضاع ، احساس آرامش و عادی بدست آورم.
همانطور که من دعا کردم ، متوجه شدم که هر آنچه را ممکن است بخشی از زندگی عادی بدانیم در این زمان دشوار تغییر نکرده است. کارهای طبیعی دلپذیر و طبیعی زیادی وجود دارد که ما هنوز هم می توانیم انجام دهیم.
به عنوان مثال ، ما هنوز می توانیم عشق خود را به خانواده هایمان ابراز کنیم ، از کسانی که در صندوق خرید سوپر مارکت ها کار می کنند ابراز قدردانی کنیم و به فرد تحویل در درب ما لبخند بزنیم. ما هنوز می توانیم از خوشحالی دست خود را ببندیم وقتی چیزی ما را خوشحال کند ، با بچه های کوچک در خانه مان رقص کنیم ، یا از استفاده از فناوری برای به اشتراک گذاشتن راحتی و تشویق با خانواده و دوستان لذت ببریم که نمی توانیم با آنها ملاقات کنیم.
دلیل این که ما هنوز هم می توانیم خصوصیاتی را تجربه کنیم و به اشتراک بگذاریم که دلهای ما را خوشحال کند ، حتی در مواجهه با مشکلات ، به این دلیل است که یک عشق الهی وجود دارد که به محض انجام فعالیت های روزانه ما ، آغوش خود را در آغوش می گیرد. این عشق چیزی بی حد و حصر خوب و ثابت است: خدا. و عشق خدا همچنان در حین محاصره همچنان وجود دارد. این عشق از پدر-مادر آسمانی ما ، خدا ، به طور طبیعی رفاه ما را حفظ می کند. این روح و روان ما را غرق می کند و به ما الهام می بخشد که درک کنیم که همیشه دوست داشتن احساس دوست داشتن فقط امکان پذیر نیست بلکه طبیعی است.
و در حال حاضر ، ما هر یک بیان آن محبت الهی هستیم ، که در تصویر و شباهت معنوی خداوند ایجاد شده است تا خصوصیاتی را بیان کنیم که به طور طبیعی منعکس کننده الهی هستند (به پیدایش 1:26 ، 27). دانستن این حقیقت معنوی در مورد خود ، ما را قادر می سازد تا افراد متولد و شاد باشیم که نمونه ای از چگونگی خلق خدا را نشان می دهد. ما می توانیم با ادب ، ملاحظه ، مهربان و مراقب دیگران باشیم. ما می توانیم از هر طریق ممکن به دوستان و عزیزان پشتیبانی دلگرمی بدهیم. ما می توانیم در صورت عدم اجازه ملاقات حضوری ، نماز و روحیه فردی را حفظ کنیم و از خدمات کلیسایی از طریق خدمات آنلاین لذت ببریم.
همانطور که یک صبح روز گذشته با این ایده ها دعا کردم ، افکار من بلند شد. قلبم را با سپاسگزاری پر کردم. احساس می کردم چنان متقاعد شده ام که نیکی از عشق خدا در دست است. به جایی نرفته است مانند گذشته همیشه وجود داشته و در آینده نیز حضور دارد.
این قدردانی از لطف الهی باعث شد تا من بسیاری از چیزهای روزمره را از جمله دیدن خانه خود به عنوان پناهگاه ، یک مکان پناهگاه ، گنج کنم. به جای فکر کردن به عنوان زندان و ناراحتی از اینکه گفته می شود در خانه بمانید ، اکنون جایی را که در آنجا زندگی می کنم به عنوان مکانی برای پرورش و بیان خصوصیات خدادادی گرامی می کنم.
از آنجا که کسانی از ما در سراسر جهان در مراحل مختلف محاصره با صبر و شکیبایی در خانه می مانیم ، نماز روزانه مرا الهام می بخشد. این مرا ترغیب می کند که بجای ترساندن ، امیدوار ماندگار باشم ، با اطمینان خاطر به مراقبت همیشگی خداوند اعتماد داشته باشم ، و به جای اینکه شماری از روزها در تلاش برای رسیدن به آن داشته باشم ، یک چشم انداز معنوی تر از حد عادی را در بالاترین فکر در نظر بگیرم. قدرت ، شادی و آرامش از طرف خدا به ما داده می شود که همیشه در هر کجا که هستیم بیان کنیم. با کمک عشق الهی ، هر یک از ما می توانیم با موفقیت آن عادت الهی را پیدا کنیم ، حتی در این مواقع نامشخص.